دام دگر نهاده ام تا که مگر بگیرمش آنکه بجست از کفم بار دگر بگیرمش
آنکه به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش گرچه گذشته عمر من باز ز سر بگیرمش
دل بگداخت چون شکر باز فسرد چون جگر باز روان شد از بصر تا به نظر بگیرمش
راه برم به سوی او شب به چراغ روی او چون برسم به کوی او حلقه ی در بگیرمش
درد دلم بتر شده چهره من چو زر شده تا ز رخم چو زر برد بر سر زر بگیرمش
گرچه کمر شدم چه شد هر چه بتر شدم چه شد زیر و زبر شدم چه شد زیر و زبر بگیرمش
دام دگر نهاده ام تا که مگر بگیرمش آنکه بجست از کفم بار دگر بگیرمش
آنکه به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش گرچه گذشته عمر من باز ز سر بگیرمش